Dag 20 (Do 23 juli) – Grand Teton (Jackson)

Als op een herfstachtige dag werden we wakker met regen. Dat maakte het makkelijk om nog even te blijven liggen. We beseften ons nu eens te meer wat een geluk we de afgelopen dagen gehad hebben, toen we anders dan de weersverwachting voorspelde eigenlijk prachtig weer gehad hebben in Yellowstone.

Vandaag hoeven we alleen een korte rit naar Jackson, via Grand Teton National Park. Vlak voordat we Yellowstone uitrijden werpen we nog een blik op het West Thumb Basin, waar weer wat gekleurde poels en geysers zijn. Het leukste hier zijn de kleine geyser kratertjes die in het Yosemite meer liggen. Het spettert nog een beetje, maar de zon laat zich ook soms zien. Als we door de South entrance van Yellowstone het park uitrijden zien we een kilometerslange file voor de ingang. Het bewijst eens te meer de aantrekkingskracht van het park, maar ook de grote dreiging. Vrijwel direct na Yellowstone verlaten te hebben rijd je Grand Teton in. Het regent nog sporadisch even, maar de lucht is wel zwaar bewolkt en bepaalt voor een groot deel onze perceptie van het park. Het is aardig, maar meer ook niet. Steile bergen rijzen op achter een paar meertjes, eerst Jackson Lake en daarna Jenny Lake. Maar we zijn niet onder de indruk, en dat komt puur door het weer en vooral door de oneerlijke concurrentie met wat we allemaal al gezien hebben in Canada. Toch stoppen we nog bij diverse uitzichtpunten, we hebben tenslotte alle tijd vandaag. Ook rijden we een eenrichtingsweg langs Jenny Lake, een scenic route, zo staat er op de bordjes. De eerste kilometers rijdt je echter tussen de bomen en lijkt men met scenic ‘zie-niks’ te bedoelen. Bij Jenny Lake stoppen we nog even kort en rijden dan weer door. In de buurt van het visitor center zien we een bordje dat aangeeft dat er bij de marina (jachthaventje dus) een pizzeria is. Ik verwacht er niet veel van, maar we hebben allemaal wel trek in pizza dus we gaan er op af. Het is er best leuk, er dobberen wat speedbootjes en er komt een aangename geur uit het pizzeriaatje. We bestellen pizza’s, maar veel te veel, zo zou blijken. Met de grootst mogelijk moeite krijg ik een halve pizza op, een persoonlijk diepterecord. Sven en Iris hebben een maatje kleiner genomen en krijgen hem wel op. Sven lijkt wel weer een groeispurt door te maken en heeft regelmatig nog honger na een grote maaltijd. Terwijl ik worstel met mijn pizza staat er ineens een wat oudere, gezette man naast me en legt zijn hand op mijn schouder. O jee….staat mijn camper in de weg? Praat ik te luid? Maar de man begint te vertellen dat mijn gezin hem doet denken aan zijn eigen gezin, jaren geleden. En hij wijst naar een tafeltje verderop waar een deel van zijn familie zit, zo te zien drie generaties. Inmiddels heeft hij kleinkinderen. Hij wilde even kwijt dat we een lovely family waren. Het is weer een voorbeeld van de spontane Amerikaanse vriendelijkheid. Je kunt er van alles van vinden, maar ik vind het erg aardig. Bij vertrek knikt hij nog eens vriendelijk. Wij rijden daarna door en zijn eigenlijk Grand Teton weer uit voor we het door hebben. Dat park had voor ons dus niet veel om het lijf. In Jackson aangekomen zijn we verbaasd door de drukte. Het is nog een aardig stadje met heel veel verkeer. Het centrum ziet er gezellig uit, veel winkels in saloon-stijl en tot onze vreugde zien we een Starbucks. Normaal ben ik daar niet de grootste fan van, maar als er iets is dat we hier missen is het goede capuccino cq. espresso, dus een Starbucks is erg welkom. Maar onze campground ligt nog een ruime kilometer buiten het centrum en we vinden dat de kinderen het verdiend hebben om even te zwemmen. Het is ook behoorlijk opgeklaard, dus een frisse duik is ook welkom. De campground is verzorgd en de mensen zijn er vriendelijk. We koppelen de camper aan het water en elektriciteit en de kinderen haasten zich naar het zwembad, met papa in hun kielzog. Het is een heerlijk groot zwembad met een hot tub er naast. We frisbeeën wat met zijn drietjes in het zwembad en smelten weg in de hot tub. Ik maak een praatje met een Amerikaan terwijl de kinderen zich opperbest vermaken. Daarna gaan we naar het centrum wandelen. Het stikt hier van de toeristische meuk winkeltjes. Cowboy hoeden en laarzen, opgezette dieren in alle soorten en maten, een overdaad aan kitsch en de gekste dingen van bont. Kan hier kennelijk allemaal. Net als de winkels waar je wapens kunt kopen. We scoren nog een paar nummerborden voor Sven van de staten Wyoming en Idaho, die daarmee weer voorlopig compleet is met zijn nummerborden collectie van alle staten waarin we geweest zijn. Morgen gaan we naar Idaho, maar die heeft hij nu dus alvast, daarna nog Oregon en Washington. Aimée is erg vatbaar voor alle souvenirs winkels en wil het liefst alles kopen. Meestal houden we dat af, maar dit keer zijn ze alle twee gek op een sleutelhanger van een beer (of een hert) waar een drol uit zijn kont komt als je er in knijpt. Die dingen kosten 2,95 dollar en ze zijn weer zo ontzettend lief deze vakantie dat we ze soms belonen. Daarna even langs de Starbucks en we eindigen in een steakhouse midden in het centrum. De steaks zijn heerlijk, maar ook behoorlijk prijzig. Dat is het nadeel van de ongunstige euro-dollar koers, vooral uit eten gaan is misschien nog wel duurder dan bij ons. So be it. De opklaringen waren helaas tijdelijk, en dat zagen we al aankomen toen we van de campground naar het centrum liepen. Gelukkig hadden we dus regenjassen meegepakt, en die hadden we op de terugweg hard nodig. Met tegenwind en een fikse bui waren we tot op het ondergoed doorweekt toen we eenmaal terug waren in de camper. Snel de natte kleren uit en de kinderen naar bed. Ook Iris en ik kruipen in bed, Iris leest nog wat en ik probeer over de bedroevend trage internet verbinding de verslagjes te uploaden. Dat gaat nog wel, maar de foto’s willen niet echt. Het lukt slechts om een deel van de Yellowstone foto’s te uploaden, de rest volgt later nog. Vermoedelijk is heel de campground nu online, dus misschien wat later op de avond. Voor de ouders thuis die de moeite zullen nemen om door alle foto’s te worstelen, er volgt dus nog meer.

Overigens volgen nu een paar dagen met weinig hoogtepunten. Het was het zwakke deel van de route…hoe komen we terug van Yellowstone naar Vancouver zonder dezelfde weg terug te rijden of al te veel dagen te verspelen aan gebieden waar niet zoveel te zien is. We wilden toch nog naar Victoria op Vancouver Island, dus er rest weinig anders dan in zo min mogelijk dagen via Mount Rainier naar Victoria te komen. Morgen dus de eerste saaie etappe. Misschien lukt het me dan om een verslagje een keer kort te houden