Dag 19 (Wo 22 juli) – Yellowstone

Voor de tweede achtereenvolgende ochtend gingen onze buren al om 5:30 op pad. En dat gaat niet bepaald zachtzinnig….wat een pokkenherrie maken die mensen er bij. Maar na verloop van tijd is de herrie over en kunnen wij ons nog een keer omdraaien. Heel even maar, want ook onze wekker gaat vroeg. Je moet wel vroeg weg gaan hier, wil je de drukte nog een beetje voor zijn. Vandaag stond vooral de Grand Canyon of the Yellowstone (klinkt een beetje raar, maar zo heet het echt) op het programma. De verwachtingen waren eigenlijk niet zo heel hoog. Iets wordt hier al snel een canyon genoemd, heb ik het idee, maar we zullen zien. Het was nog lekker rustig op de weg, de enige vertraging die we opliepen kwam door een overstekende bizon. Blijft toch wel een mooi gezicht. Onwillekeurig moet ik altijd aan Dances with Wolves denken, bij die bizons. Tatonka, geloof ik, in indianentaal.

De canyon heeft net als de bekendere Grand Canyon in Arizona een north en een south rim. Wandelingetjes langs de beide randen geven uitzichten op een tweetal watervallen, de upper en lower falls, en een rivier door de canyon. Dus dat waren we van plan. Op het eerste parkeerterrein nog een oase van rust. Dan sta je met zijn viertjes bij de uitzichtpunten, en dat is echt genieten. Eerst hebben we naar de Upper Falls gekeken, en die was best indrukwekkend. Ik had niet zo’n grote waterval verwacht, maar dit was een flinke jongen. We hebben een stuk van de south rim gelopen tot we een pad als aftakking van de wandeling tegenkwamen, ik meen dat het pad Uncle Tom’s Trail heette. Een steile afdaling de canyon in, en vooral terug omhoog was erg zwaar. Je vergeet dat je hier in het park continu op behoorlijke hoogte zit, variërend tussen de 2200 en 2700 meter. Daar merk je niks van, want je waant je in een dal, maar in feite zit je net onder de rand van de krater van de Yellowstone vulkaan. De krater is voor een deel volgelopen met lava en door de honderdduizenden jaren heen begroeid geraakt, en voor een deel is het Yellowstone Lake ontstaan in de krater. Het verklaart de thermische activiteit hier. Het steile pad omhoog is best even aanpoten, want de lucht is ijler dan je door hebt. Het was de moeite waard, want onderaan de Uncle Tom’s Trail kreeg je een adembenemend uitzicht op de canyon en de Lower Falls. Als de Upper Falls al indrukwekkend waren, dan waren de Lower dat zeker. Naderhand hebben we nog diverse andere uitzichtpunten opgezocht, en ook direct boven de watervallen. Ik heb veel watervallen gezien in mijn leven, in veel landen, maar de Lower Falls staat bij mij toch echt in de top 3. Bijzonder mooi en bijna eng om over de rand naar beneden te kijken hoe een enorme hoeveelheid water de diepte in dendert. Geweldig. Inmiddels was het stukken drukker, het mensvolk in Yellowstone was weer wakker. Vooral Japanners maken hun reputatie waar. Drukte of geen drukte, stuk voor stuk op de foto op het mooiste punt en als jij dat ook een keer wil doen hebben ze daar (bewust of onbewust) totaal geen benul van en gaan doodleuk in je beeld staan. Maar we waren blij dat we überhaupt de camper kwijt konden op de parkeerplaatsen en geen highlights hoefden over te slaan zoals gisteren, dus geen Japanner die ons humeur kons bederven. We zagen op het laatst ook nog een adelaarsnest bovenop een rotspilaar. Bijna niet te zien tegen de achtergrond van de canyon. Het was mooi te zien hoe een paar jongen in het gigantische nest hoog boven de grond op een pilaartje balanceerden. Al met al heeft de Grand Canyon of the Yellowstone indruk gemaakt. Het was heel erg mooi en de watervallen waren veel indrukwekkender dan ik had verwacht. Eigenlijk was de dag daarmee al geslaagd. In Canyon Village zijn we gaan lunchen en een ijsje gaan eten. Een ijsje eten is hier ook een opvallend gebeuren. Als je kiest voor een ijsje met één scoop krijg je een bakje of een hoorntje met een bolletje ter grootte van een watermeloen. Echt niet normaal meer, ik heb al diverse keren gevraagd of ze iets minder wilden opscheppen, maar daar snappen ze hier gewoon echt niets van, kijken je half vragend en half lachend aan alsof ze niet goed weten of je nou een grap maakt of niet, en scheppen rustig door. Ik krijg het met moeite op, maar de ijsjes van de kinderen worden keer op keer voor de helft weggegooid, ze krijgen het simpelweg niet op. Het past weer in het beeld van de consumptie overdaad hier. Altijd re-fills als je zit te eten. Als je niet uitkijkt en even te snel je cola opdrinkt, hup, nieuwe cola. Het is ook een opvallend verschil met Canada, waar je veel minder dikke mensen zag, maar hier is het oempa loempa gehalte onder de bevolking weer erg hoog (of waren oempa loempa’s alleen maar klein?). Canadezen leken ook wel veel moderner, vooral qua kleding. De amerikanen lopen in spijkerbroeken uit het jaar nul. Ach, we zijn nu ook niet in steden als New York of San Francisco, dus laat ik maar niet generaliseren.

Na de lunch zijn we tegen beter weten in nog een keer richting Norris gereden, waar we gisteren door de drukte ook nergens terecht konden. Nu leek het iets rustiger, maar de Artist’s Paintpots viel tegen. Daarna nog naar de Norris Geyser Basin, waar onder andere de Steamboat Geyser huist. Zoals gisteren al verteld spuit die echter niet zo vaak, de laatste keer was september 2014. Maar in het hele ‘ basin’ van geysers was er weer voldoende fraais te zien, blauw en oranje gekleurde meertjes, geysertjes in diverse maten, natuurlijk de zwavelstank, al met al van alles te zien en te ruiken. Sven was weer niet te stuiten en is enorm gefascineerd door dit alles, en is bloedfanatiek in het foto’s maken met zijn ipod. Iris en Aimée gaan na een grote ronde langs de geysers over de boardwalk terug naar de camper, maar Sven en ik pakken nog wat wandelpaadjes langs gepruttel en gespuit. Voldaan zetten we uiteindelijk de rit terug naar de campground in, wat normaal ruim een uur zou moeten duren. Maar na verloop van tijd strandden we weer in een file. Zo’n 200 meter voor ons zagen we auto’s geparkeerd staan aan weerszijden van de weg en tientallen mensen stonden naast hun auto, de telelenzen gericht naar de rivier. Weer bizons, dachten wij. Je struikelt hier over de bizons, maar voor sommige mensen lijkt het soms de eerste keer. Maar dit keer was de belangstelling wel erg groot. Toen we dichterbij kwamen zagen we wat er zo bijzonder was. Er zat beneden bij de rivier, op zo’n honderd meter van de weg, een hele grote beer. Dan schiet er snel door je heen: Is hij bruin of zwart? Heeft hij een bult op zijn schouder? Het was een enorme bruine beer met een duidelijk schouderbult….een grizzly! Je wordt hier overal gewaarschuwd voor beren, als je de verhalen moet geloven lopen ze nog in de supermarkt rond, maar in de praktijk zie je ze toch niet zo snel. En zeker een grizzly zie je zelden of nooit (en dat wil je ook eigenlijk niet, tenzij het op heel veilige afstand is zoals nu). Dus dit is wel even gaaf. Het is echter onmogelijk om te stoppen, de berm is al volledig volgeplakt met auto’s, dus er rest ons niets anders dan stapvoets rijdend uit het raam foto’s proberen te maken. En ik heb een redelijke telelens, maar het beest zit wel erg ver weg. Ook begint hij juist op dat moment de rivier in de te lopen en zwemt hij naar de overkant, ogenschijnlijk achter een groep eenden aan. Hij verdwijnt achter de bomen en wij moeten doorrijden. Amper vijfhonderd meter later sluiten we weer aan in een file. Deze zit helemaal vast, er zit geen beweging in. Wat nu weer…we wachten geduldig, stoppen voor dieren is wel de beste reden om te stoppen en in tegenstelling tot gisteren waar het allemaal om parkeerdrukte ging vinden we het nu niet erg. Maar de file wordt wel erg lang, mensen stappen uit hun auto’s en campers om te kijken wat er aan de hand is en ook uit tegengestelde richting komt er niets meer door. Als er dan ineens toch een tegenligger langs komt begint ook iedereen uit zijn raampje tegen elkaar te kletsen.

“What’s going on?” vraag ik aan een dame die vanuit haar raam keurig Jan en alleman te woord staat.

“Big group of Buffalo’s!”, krijg ik als antwoord. Buffalo’s en bizons worden hier als synoniemen voor elkaar gebruikt, volgens mij. Geen idee of er eigenlijk een verschil is.

“Is that all?”, zeg ik nog, maar de dame aan het stuur begrijpt me niet. Hoezo, is that all? Is een groep buffalo’s op de weg niet bijzonder genoeg? Ik leg haar uit dat er zojuist 500 meter voor haar op de weg ook weer een opstopping is, maar dan vanwege een grizzly. Weg is ze, ze laat me nauwelijks uitspreken.

De opstopping duurt wel vreselijk lang uiteindelijk. Het is alsof de bizons zin hebben om de mensen dwars te zitten. Een ranger komt in zijn politieauto langs en jaagt met loeiende sirenes de bizons van de weg. Maar het verkeer blijft rustig staan om foto’s te nemen. Er zitten jonge bizons bij, en sommige grote exemplaren staan echt op een meter afstand van je camper hun kop en rug tegen een boom aan te schurken. Maar er zijn er ook bij die vervaarlijk tegen je briezen en brommen en je houdt ze liever te vriend. Ik zie ook twee mannetjes met elkaar knokken en na een aanloopje met de koppen tegen elkaar aan knallen. Au! Eindelijk zijn we er voorbij en kunnen we de laatste paar miles naar de campground voltooien. Een geweldige en afwisselende dag gehad. Zoals eerder gezegd verknalt de drukte hier veel, maar voor mij was Yellowstone toch een absoluut hoogtepunt. Mooie bergpassen, vlaktes waarop bizons als zwarte stipjes staan te grazen, een canyon, watervallen, heel veel wilde dieren, geysers, kokende poeltjes, noem maar op. Echt een heel mooi en afwisselend park.

Op de campground gaan de kinderen nog even frisbeeën. Ondanks vele waarschuwingen presteert Sven het om de frisbee op het dak van de camper te laten landen, op een onmogelijke plaats. Met ducktape bind ik een grote tak uit het bos haaks op de bezem van de camper en weet zo met wat kunst en vliegwerk de frisbee van het dak af te schrapen. Is nog hoger dan je denkt, zo’n camper. Morgen gaan we richting Grand Teton National Park. Schijnt ook weer mooi te zijn, al is het weer een kwestie van bergen en meren. Teton spreek je schijnbaar uit als Tie-Ton. Zoals de voormalige doelman van PSV. Maar voor de kinderen is het duidelijk, we gaan morgen naar het grote tieten park. Stiekem hoop ik met ze mee…